Bez dwóch zdań opowiadanie “Widmo nad Innsmouth” to klasyk sam w sobie. Wyprawa do sennego, acz tajemniczego miasteczka w Nowej Anglii to esencja “wymykającego się euklidesowej geometrii” horroru, z jakim mamy do czynienia w historiach stworzonych przez Samotnika z Providence.
Jeżeli chcecie wiedzieć jak Caleano Books poradziło sobie z zaadaptowaniem tego opowiadania jako gry paragrafowej – zapraszam do lektury dzisiejszej recenzji.

Czym są gry paragrafowe?

Gry paragrafowe (czyli po prostu “paragrafówki”) to specyficzny rodzaj literackiej rozrywki, w którym czytający sam steruje poczynaniami bohatera. Po przeczytaniu konkretnego fragmentu otrzymujemy wybór kilku ścieżek, jakimi może podążyć dalej protagonista. Owocuje to często rozbudowanymi fabułami o licznych rozwiązaniach.

Akcja gry “Widmo nad Innsmouth” rozpoczyna się w Newburyport, gdzie nasz protagonista – Robert Martin Olmsted (młody chłopak, który niedawno skończył osiemnaście lat i właśnie dostał się na studia na uniwersytecie w Oberlin) stoi przed wyborem środka komunikacji, jakim uda się do Arkham, by korzystając z wakacji odwiedzić mieszkającą tam rodzinę.
Do wyboru ma bardzo drogi pociąg, który zawiezie go bezpośrednio do miasta albo odpowiedni na studencką kieszeń rozklekotany autobus, który po drodze zatrzymuje się w Arkham.
Wybierając ten drugi środek transportu, nasz bohater wpakuje się w największą przygodę swojego życia, która zaprowadzi go nie tylko do przerażających miejsc, ale również pozwoli mu dowiedzieć się bardzo wiele o sobie.

Gra “Widmo nad Innsmouth” zaprojektowana jest całkiem nieźle. Fabuła rozwidla się w wielu, czasem dość nieoczekiwanych, miejscach, prowadząc nas ku naprawdę różnym, miejscami dość nietypowym rozwiązaniom. Linii fabularnych jest bardzo dużo i z jednej strony przeplatają się naprawdę sprawnie, a z drugiej sprokurowano je na tyle ostrożnie, by uniknąć skrzyżowania się skrajnych rozwiązań. Wiele frajdy sprawiło mi zwłaszcza to, jak przygotowano sceny w hotelu pojawiające się przy okazji dwóch skrajnych przebiegów fabuły. Ubawiło mnie także to, że w przeciwieństwie do poprzednich gier z cyklu “Choose Cthulhu” żaden z finałów nie kończy się dla naszego bohatera dłuższym pobytem w szpitalu psychiatrycznym. Większość rozwiązań przygotowanych przez autorkę poprowadzi nas ku sytuacji dość specyficznej. Jeżeli znacie fabułę opowiadania, to szybko zgadniecie, o co mi chodzi.
Zdecydowanie warto “Widmo nad Innsmouth” rozegrać kilkukrotnie, choćby tylko po to, by poznać pełnię fabuły (nie zobaczycie jej całej w pojedynczym przebiegu gry) i zobaczyć różne ścieżki, którymi prowadzi nas autorka. Tym bardziej, że pojedyncze przejście gry nie zajmuje wiele czasu i większość linii fabularnych da się ukończyć w mniej więcej pół godziny.

Bardzo dobrze, moim zdaniem, udało się uchwycić klimat zarówno samego opowiadania “Widmo nad Innsmouth”, jak i innych lovecraftowskich opowiadań w nowej Anglii. Jest dziwnie, niepokojąco i nieludzko, a sprawnie przygotowane opisy sprawiały, że czułem odpowiednią dozę obrzydzenia do miasteczka i jego mieszkańców.

Gra “Widmo nad Innsmouth” całkiem nieźle wprowadza w świat opowiadań Lovecrafta i jest naprawdę dobrą bramą do uniwersum dla potencjalnych i początkujących graczy w “Zew Cthulhu”. Fabuła nie wymaga specjalnej znajomości settingu i bardzo miękko wprowadza w świat mitów. Dodatkowo ma strukturę podobną do dużej części przygód do “Zewa”. Trafiamy w niej w tajemnicze miejsce, badamy poszlaki, by w końcu stanąć twarzą w twarz z zagrożeniem, którym w tym wypadku są jedne z najbardziej ikonicznych istot stworzonych przez Lovecrafta. Dodatkowo, w przeciwieństwie do “Zewu Cthulhu” i “W Górach Szaleństwa” mamy w “Widmo nad Innsmouth” do czynienia z o wiele mniejszą skalą, w której toczą się zaprezentowane wydarzenia. Tak więc, mimo ograniczonej interaktywności, która cechuje gry paragrafowe jako takie, “Widmo nad Innsmouth” może być naprawdę fajnym narzędziem do wciągnięcia nowych ludzi w RPGi.

Grając w “Widmo nad Innsmouth” bawiłem się naprawdę nieźle. Mimo że historię, na której bazuje gra, znam całkiem przyzwoicie, to i tak kilkukrotnie dałem się autorce zaskoczyć. Jeżeli jesteście fanami Lovecrafta, to uważam, że powinniście się poznać paragrafową wersję tego klasycznego opowiadania i raz jeszcze wybrać się na ulice Innsmouth. Mieszkańcy rafy i rodzina Marshów czekają już, by odpowiednio gorąco was przywitać.

Dziękuje wydawnictwu Black Monk Games za udostępnienie podręcznika do recenzji.

Warto przeczytać