Witaj!

Przed Tobą Archiwalna część RPGowej Alchemii, dawniej znanej jako Dziwaczny Blog Jaxy.
Post, który oglądasz nie został jeszcze dostosowany do nowego bloga i część formatowania i grafik może się sypać.

Zapraszam do wycieczki w przeszłość!

Papier E-Ink jest najpopularniejszym papierem elektronicznym na świecie. Wykorzystują prawie wszystkie komercyjnie dostępne czytniki e-booków. Działa on w oparciu o zjawisko elektroforezy, o którym mogliście poczytać w poprzednim artykule. Swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim temu, że wszystkie pierwsze czytniki używały właśnie jego w charakterze displeja. Mimo, że Gyricon jest starszy to w chwili rozpoczęcia się wyścigu o prymat to właśnie E-Ink okazał się lepszy technologicznie. E-Ink jest tak popularny, że dla wielu osób, nawet dość interesujących się tematyką stał się on synonimem papieru elektronicznego (pewnie przyczyniła się do tego też świetnie dobrana przez marketingowców nazwa) i przez wielu uważany jest za jedyny papier elektroniczny.

Historia E-Inku rozpoczęła się w połowie lat 90, gdy Joseph Jacobson, pracownik naukowy MIT, rozpoczął prace nad własnym elektronicznym atramentem. Zostały one zakończone sukcesem w roku 1999, lecz dopiero współpraca z Lucent Technologies (tranzystory polimerowe) i IBM (aktywna matryca) pozwoliła wytworzyć to co dziś nazywamy papierem E-Ink.

Zasada działania E-Ink

Głównym składnikiem E-Ink są mikrokapsułki o średnicy mniej więcej ludzkiego włosa (około 100 mikronów). Każda z nich wypełniona jest dodatnio naładowanymi czarnymi cząstkami i naładowanymi ujemnie cząstkami białymi. Gdy przyłożymy ujemne pole elektryczne, białe cząstki zostaną przyciągnięte przez dolną elektrodę a czarne, wypchnięte, powędrują ku górze mikrokapsułki. Po przyłożeniu pola dodatniego proces zostaje odwrócony. W ten prosty sposób tworzy się zarówno czarny odpowiednik atramentu jak i biały odpowiednik papierowej strony. Dodatkowo ważne jest to, że nawet gdy odejmiemy napięcie (a nie przyłożymy innego) to ten stan się utrzyma.

Mikrokapsułki E-Ink (zbliżenie)

Polimerowa błona zostaje pokryta warstwą mikrokapsułek atramentu i zalaminowana z warstwą obwodów. Gęstość sieci połączeń elektrycznych w warstwie elektrod (opartej na ITO czyli tlenkach indu i cyny) decyduje o rozdzielczości papieru e-ink. Całość kontrolowana jest przez zewnętrzny sterownik obrazu.


Najnowsza generacja E-Inku nazywa Pearl. W tym momencie wykorzystuje ją Kindle (zarówno popularna „trójka” jak i wielkoekreanowy DX2 ) oraz nowy Sony, lecz i u innych producentów będzie można znaleźć czytniki z tym papierem dość szybko w ofercie.
Minimalny kontrast w tej generacji wynosi 10: 1, współczynnik odbicia 40,7%, czas reakcji dla zmiany jednego bita to 120 ms. Napięcie konieczne do wywołania zmiany to 15 V. Teoretyczna żywotność elektroniki to 50 tysięcy godzin.
Poprzednia generacja – Viziplex – nadal używana przez większość czytników ma o około 20% gorszy kontrast i teoretycznie dwukrotnie dłuższy czas reakcji.

Zasada działania E-Ink Triton

Razem z Pearlem E-Ink wprowadził do swojej oferty papier wyświetlający kolory o nazwie Triton. Twórcy poszli po najmniejszej linii oporu i na warstwę E-inku nałożyli czterokolorowy filtr. Każdy piksel składa się z czterech kolorów – trzy kolory RBG i biały. Sterowanie tym jak filtr odbija pozwala na dobór koloru piksela. Kolorowy E-Ink odtwarza paletę 4096 kolorów.

Grafiki w niniejszym artykule znaleziono na stronie domowej E-Ink.

Następnym razem – Gryricon