Stworzenia Krain małe i duże…

Bestiariusz to w grze takiej jak “Age of Sigmar: Soulbound” rzecz praktycznie niezbędna. Mimo że w podręczniku podstawowym znajdziemy statystyki kilkudziesięciu różnych istot, to po jego lekturze i tak pozostaje pewien niedosyt. Zwyczajnie – świat “Age of Sigmar” jest naprawdę rozległy i ma wiele frakcji z ich własnymi sieciami zależności i ikonicznymi przedstawicielami, a podstawka nie jest w stanie pomieścić ich wszystkich. Nic więc dziwnego, że “Bestiary” stało się drugim dużym dodatkiem (po “Champions of Order”), który wylądował na wirtualnych półkach sklepowych.
Jak się udało “Bestiary”? O tym dowiecie się z poniższej recenzji.

“Bestiary” to naprawdę spory dodatek. Na niecałych 200 stronach opisano blisko 180 różnych istot. W podręczniku bardzo wygodnie podzielono je na sojusze i frakcje. Każda z istot ma swój opis oraz, oczywiście,rzecz najważniejszą, czyli statbloki (zestaw mechanicznych statystyk).

Tak jak wspominałem wcześniej “Bestiary” usystematyzowało opisane istoty, dzieląc je na frakcje (oraz sojusze, choć nie jest to formalny podział, a raczej estetyczny). Każda z nacji ma swój opis zawierający jej charakterystykę, sposób wykorzystania frakcji na sesjach i na polu walki oraz fragmenty dotyczące poszczególnych przedstawicieli i ich statbloki. Opisy frakcji są całkiem przyzwoite i pozwalają poczuć klimat poszczególnych ras i kultur. Nie znajdziemy tu oczywiście tak wielu szczegółów, jak w poszczególnych “Battletomach” do bitewniaka – na nie musimy poczekać do dodatków dedykowanych sojuszom, czyli serii “Champions of…”. Fragmenty tekstu poświęcone poszczególnym potworom też nie są szczególnie długie – rozmiarem podobne są do tych z bestiariusza w podstawce do “Warhammera”, ale pełne szczegółów dotyczących poszczególnych istot. Wystarczą, by stworzyć sobie na ich temat pewne wyobrażenie i znaleźć kilka inspiracji na ich wykorzystanie na sesjach.

Podręcznik otwiera artykuł na temat projektowania starć i modyfikowania przeciwników. Mimo że autorzy “Bestiary” rozwijają garść pomysłów z podstawki, to nadal jest tych rad niestety stosunkowo niewiele i w ostatecznym rozrachunku nadal pozostają one freblówką dla nieco bardziej doświadczonych mistrzów gry. Bardzo fajna jest natomiast wrzucona do tego rozdziału tabelka komplikacji dla projektowanych starć, a zwłaszcza kolumna z dodatkowymi utrudnieniami zależnymi od poziomu Fatum. Da nam ona całkiem sporo inspiracji do urozmaicenia starć, które przygotujemy. Opisane w niej rzeczy nie są jakoś super odkrywcze, ale podczas lektury morza podręczników odkryłem, że czasem warto uderzyć czytelnika oczywistościami po oczach – działa to bardzo orzeźwiająco i otrzeźwiająco na proces twórczy.

Jako pierwsze opisane są siły Ładu, czyli mieszkańcy Miast Sigmara, mieszanka przedstawicieli z głównych frakcji (w tym Cieniorodne [Scathborn] – harpie Khirenai i nagi Melusai) znajdziemy tu także bardziej szczegółowe informacje na temat Serafonów (którzy pojawiają się w „Soulbondzie” po raz pierwszy) oraz ich zadziwiających dinozaurów oblężniczych.. W teorii frakcje Ładu rozpisane są jako sojusznicze mięso armatnie dla naszych Duszosplecionych, jednakże Serafoni, Idoneci, a zwłaszcza Córy Khaina (zwłaszcza jeżeli osadzamy naszą kampanię po “Broken Realms: Morathi”) swobodnie mogą być również przeciwnikami naszego dzielnego Splotu.

Jeżeli chodzi o siły Chaosu – w podręczniku “Bestiary” znajdziemy aż siedem frakcji służących “brydżystom z Osnowy”: dwie uniwersalno-neutralne – Bestie Chaosu i Niewolników Ciemności, cztery poświęcone kolejno poszczególnym bogom oraz oczywiście skaveny. Kilkadziesiąt potworów i demonów – prawdziwe bogactwo pomysłów nie tylko na pojedyncze starcia czy przygody, ale także całe kampanie. Przyznam, że nie śledzę specjalnie bitewniakowych “Warhammerów”, ale różnorodność tego, co tutaj zastałem, jest naprawdę niesamowita. Szczególnie przypadli mi do gustu zwierzoludzie i ludzkie plemiona służące Chaosowi. Obie te nacje są bardzo ciekawie rozpisane dodają “Soulboundowi” bardzo wiele postapokaliptycznego sznitu. Idealnie pasują do świata po Erze Chaosu, który w większości nadal jest ziemią niczyją. Dodatkowo – obie te frakcje wyjątkowo łatwo połączyć z siłami dedykowanymi poszczególnym bogom. Oczywiście żadna z frakcji Chaosu w “Age of Sigmar” nie jest nowa i wszystkie mają swoje korzenie w klasycznym “Młotku”, ale moim zdaniem, wszystkie zostały nieźle przemyślane i rozbudowane o charakterystyczne dla nich mechaniki. Na przykład demony i wyznawcy Khorna mają zdolność “Krew dla Krwawego Boga”, która powoduje, że walczą skuteczniej gdy wokół nich leje się krew, a ci lojalni wobec Nurgla mogą liczyć na “Błogosławieństwo Dziadka”, które czyni ich odpornymi na trucizny i choroby (przy okazji rozsiewając wokół zarazę we wszelkich jej odmianach).
Wśród istot, które można tu znaleźć jest wiele takich, które przypadły mi do gustu – od pożerających magię Cygorów, przez Błękitne Skryby Tzeentcha i Czaszkokruszycieli (kowale-wojownicy Khorna, tłumaczenie własne), aż po moich absolutnych idoli, czyli eksplodujące po śmierci Nurglingi, które mogą naprawdę nielicho przetrzebić nieuważną drużynę.

Siły sojuszu Śmierci reprezentują w bestiariuszu cztery główne frakcje: Dwory Pożeraczy Ciał (Flesh-Eater Courts), Upiorny Gon (Nighthaunts), Żniwiarze Kości z Ossiarchu (Osiarch Bonereapers) oraz Nekrowładcy Zniszczonych Dusz (Soulblight Gravelords). Pierwsza z wymienionych nacji to przewodzący ghulom upodlony podgatunek wampira, który stworzył coś na kształt arystokratycznych dworów, druga – różnego rodzaju niematerialne sługi Nagasha, trzecia to elitarni żołnierze stworzeni z przeformowanych dusz i kości. W czwartej natomiast zebrano całą resztę nekro-tałatajstwa – od nekromantów po wampiry. W przeciwieństwie do Chaosu – Śmierć to w dużej mierze nowe frakcje. Oczywiście sporo potworków pojawiło się w klasycznym “Młotku” – jak choćby opisane w podstawce terrorgheisty, ale frakcje przebudowano bardzo mocno. Moimi ulubieńcami z tej części pozostają niezmiennie Dwory Pożeraczy Ciał. Ghule formalnie są częścią sojuszu Śmierci, ale w praktyce często pozostają neutralni (to znaczy, że da się z nimi negocjować). Natomiast ich przywiązanie do arystokratycznych korzeni ich władców to baza do arcyciekawej i niepokojącej mieszanki turpizmu i groteski. Oczami wyobraźni widzę dzielną drużynę próbującą negocjować z Odrażającym Królem wsparcie w walce z nadciągającą hordą zwierzoludzi. Spodobali mi się także należący do Upiornego Gonu Dręczyciele Duchów (Spirit Tormentor), będący nie tylko klawiszami w więzieniu wielkości kontynentu, ale także łowcami niepokornych dusz, przemierzającymi Krainy w poszukiwaniu tych, którzy uniknęli sprawiedliwości Nagasha.

Ostatni z sojuszy – Destrukcję – reprezentują groty, ogory, orruki i garganty oraz powiązane z nimi frakcje. Groty i orruki – bardzo przypominają swoich fantaziakowych kuzynów – gobliny i orki. Po klasycznym “młotku” i “czterdziestce” mam wrażenie pewnej wtórności. Bardzo podoba mi się jednak wyraźne pójście w grzybowy klimat u grotów i dodanie do nich wiecznie pijanych garantów-opojów. Dużo ciekawiej wypadają ogory (ogry), które mimo licznych podobieństw do swej klasyczno-młotkowej wersji zostały solidnie rozbudowane i tworzą najciekawszą, w moim mniemaniu, ze wszystkich frakcji Destrukcji – napędzanych głodem i żądzą krwi gigantycznych barbarzyńców przemierzających Krainy w poszukiwaniu jedzenia. Bardzo spodobali mi się też Ludożercy, którzy opuszczają swoje plemiona i włóczą się po świecie jako najemnicy (czyli można ich swobodnie wprowadzać jako ochroniarzy i wykidajłów) oraz Rzeźmistrzowie, czyli ogorscy kucharze-magowie noszący ze sobą nieodłączne kociołki z magiczną strawą. Opisane w podręczniku garganty natomiast to nie przeciwnicy – to siły natury. Pojedynczy mega-gargant jest bez większego trudu w stanie obrócić w gruzy całe miasto czy bez zadyszki pokonać największe demony (i ma to odzwierciedlenie w jego statbloku). Co ważne, garganty nie tylko nie są tytanami intelektu, ale też nie są specjalnie przywiązane do sił Destrukcji, można je też bez trudu znaleźć w hordach Chaosu, a nawet (zwłaszcza te mniejsze) jako najemników w siłach Ładu.

Podręcznik zawiera również rozdział poświęcony potworom niepowiązanym bezpośrednio z konkretnymi frakcjami. Większość z tych stworzeń jednak, ta czy inna frakcja umie ujarzmić “pod siodło”, a posiadanie takiego wierzchowca jak drakespawn, czarny smok czy dracoth będzie stanowić marzenie wielu graczy.

“Bestiary” do “Age of Sigmar: Soulbound” to bardzo dobry, tradycyjny bestiariusz do gry RPG. Znacznie rozszerza nasze możliwości jeżeli chodzi o wystawianie antagonistów i potencjalnych sojuszników dla naszych bohaterów, dając jednocześnie podstawowy wgląd w ich motywacje i podrzucając pomysły na ich wykorzystanie w trakcie sesji. Jeżeli prowadzicie “Soulbounda” to niezależnie od tego czy staracie się jako tako trzymać lore, czy tworzycie całkowicie własne kawałki Krain, to “Bestiary” będzie niezastąpioną pomocą przy pisaniu własnych sesji. Nie jest to bestiariusz idealny, ale kupując go na pewno nie zawiedziecie się i będziecie naprawdę regularnie z niego korzystać. Polecam!

Dziękuje wydawnictwu Cubicle 7 Entertainment za udostępnienie podręcznika w wersji PDF do recenzji.