Wrota do leśnych ruin

Wydanie “Ruins of Symbaroum” otwarło wrota Davokaru dla całej rzeszy nowych fanów, co spowodowało, że całkiem sporo drużyn rozpoczęło swoje wojaże po bezdrożach Ambrii i przylegającego do niej pełnego tajemnic lasu. Kwestią czasu było więc pojawienie się dodatków, a zwłaszcza gotowych przygód, w których tak lubuje się spora część graczy w piątą edycję podobno najpopularniejszej gry na świecie.
Przed wami materiał poświęcony pierwszemu zbiorowi przygód do “Ruins of Symbaroum”, czyli ”Adventures Compendium”.

W zbiorze “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” znajduje się siedem przygód. Zostały one napisane na potrzeby tradycyjnej wersji “Symbaroum” i wydane wcześniej w podręczniku głównym oraz w zbiorze “Adventure Collection”. Pierwsze trzy scenariusze składają się na minikampanię “The Chronicle of the the Copper Crown”, pozostałe są jednostrzałami, które możemy swobodnie poprowadzić naszym graczom, o ile mają odpowiednie poziomy. Warto jednak zauważyć, że dwie ostatnie przygody dzieją się nieco dalej w linii czasu gry – występują w nich Rycerze Martwego Priosa, których pojawienie się jest jednym z istotniejszych elementów megakampanii “Throne of Thorns”, która, póki co, nie ukazała się na mechanice 5E.

Ostrzeżenie!
Od tego miejsca w recenzji mogą pojawiać się drobne spoilery. Te poważne będą ukryte w odpowiednich sekcjach, ale czasem nie sposób porządnie napisać o treści podręcznika, nie wplatając drobnych spoilerów.
Czujcie się ostrzeżeni!

The Promised Land

Drużyna zostaje wynajęta do przeprowadzenia Ediry z Alberetoru do Thistle Hold. Jednak ich plany utrudnia zima, która wcześniej niż zwykle zasypała szlaki przez Tytany. Jeden z przewodników karawan postanawia mimo to wyruszyć na północ i drużyna może się do niego przyłączyć, o ile uda im się udowodnić swoją przydatność.

To przygoda, którą wcześniej opublikowano na końcu podręcznika podstawowego i jej celem jest wprowadzenie graczy w świat “Ruins of Symbaroum” i pokazanie im prawideł uniwersum. Po jej przeanalizowaniu mam jednak bardzo mieszane uczucia, bo zawiera zarówno elementy bardzo ciekawe, jak i mocno dyskusyjne. Jej najsłabszym fragmentem jest samo otwarcie. Założenie, że grupa znajduje się na południe od Ambrii i dopiero wędruje do domeny królowej Korinthi może wymagać od prowadzącego naprawdę potężnej gimnastyki, zwłaszcza jeżeli w drużynie jest elf, troll lub barbarzyńca, którym trudno byłoby dostać się na drugą stronę gór (nie wspominając już o tym, że przetrwanie w Alberetorze na pierwszym poziomie jest wyczynowe). Musimy więc albo przenieść przygodę gdzie indziej (karawana może na przykład podróżować wzdłuż Tytanów lub przeprawiać się z jednej z górskich kotlin na przedgórze po stronie ambryjskiej), albo ustalić na sesji zero jak drużyna się tam znalazła. Sama fabuła jest całkiem spoko i mimo swojej liniowości bardzo ładnie (zwłaszcza jeżeli prowadzący się przyłoży) przedstawia kilka istotnych elementów świata.

The Mark of the Beast

Druga przygoda ze zbioru “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” zabiera nas do Thistle Hold. Drużyna z różnych powodów szuka kontaktu z mistrzem Vernamem. Gdy docierają jednak do jego akademii, okazuje się, że mag nie żyje, a jego ciało zostało obdarte ze skóry i okropnie zbezczeszczone. Vernam padł ofiarą Obdzieracza, tajemniczego mordercy grasującego w Thistle Hold. Gracze ruszają jego tropem, ale szybko okazuje się, że cała sprawa jest nieco bardziej skomplikowana…

Generalnie “The Mark of the Beast“ to prosta i bardzo sprawnie napisana przygoda śledcza. Autorzy postarali się o dostarczenie sporej ilości wskazówek i przygotowanie jej tak, by z poprowadzeniem jej poradził sobie nawet początkujący mistrz gry. W scenariuszu znajdziemy całkiem sporo didaskaliów ze wskazówkami jak poradzić sobie z różnymi problemami, na jakie możemy natrafić w trakcie prowadzenia, zwłaszcza jeżeli trafią nam się nieszablonowo myślący gracze.
Największą zaletą tego scenariusza jest jednak jego fabuła. Historia stojąca za prowadzonym przez graczy śledztwem jest naprawdę świetnie zaprojektowana i doskonale prezentuje blaski i cienie świata “Ruins of Symbaroum”. Wszystkie wątki przygotowane są bardzo sprawnie, bohaterowie niezależni mają nieźle przemyślane motywacje, a poszczególne sceny zaprojektowano naprawdę bardzo plastycznie. Sama przygoda jest dość liniowa, ale w żadnym momencie nie staje się railroadem i cały czas jest sporo pola do popisu dla graczy. Co ważne, w trakcie przygody bohaterowie (o ile wykażą się odrobiną pomysłowości i samozaparcia) mają okazję poznać wielu ważnych mieszkańców Thistle Hold, co może protem świetnie zaprocentować w samej kampanii “Throne of Thorns”, która zapewne prędzej czy później ukaże się również na mechanice 5E.

Tomb of Dying Dreams

“Tomb of Dying Dreams” to przygoda, którą możemy poprowadzić jako finałowy scenariusz minikampanii “The Chronicle of the the Copper Crown”, samodzielny scenariusz albo losowe wydarzenie w trakcie eksploracji Davokaru. Drużyna z różnych powodów podąża tropem wyprawy badawczej Ordo Magica. Ekspedycja wyruszyła w głąb Davokaru, by zbadać grobowiec należący do starożytnego króla-czarnoksiężnika i mimo posiadania odpowiednich rytuałów komunikacyjnych, przestała kontaktować się z placówką Ordo w Thistle Hold.

“Tomb of Dying Dreams” to Adventure Site, czyli swego rodzaju mini-sandbox, co znaczy, że w scenariuszu znajdziemy opisy poszczególnych lokacji, NPCów i ich motywacji, jednak to, jak potoczy się fabuła zależy tylko i wyłącznie od działań graczy. Mistrz gry dostaje porządnie przygotowane materiały, które pozwolą mu zbudować obraz okolicy, w którą wpuści swoją drużynę.

Co ważne, trójka głównych antagonistów bardzo przewyższa drużynę potęgą i bezpośrednie starcie z nimi to pewna śmierć. Jednak abominacje nie są specjalnie inteligentne, a Xanathâ, chce się dogadać, gdyż sama nie poradzi sobie z dotarciem do Plugawej Wody. Poza trzema głównymi (choć jednoosobowymi) frakcjami w scenariuszu znajdziemy również spore goblińskie plemię oraz kultystów współpracujących ze znanym z “The Mark of the Beast“ czarnoksieżnikiem Odako i nieumarłym bandytą Mal-Roganem (o ile poprowadziliśmy te przygody i obaj przeżyli). Wszystko to sprawia, że na każdym poziomie scenariusza jest mnóstwo miejsca na sprytne kombinowanie ze strony graczy i poza dungeon crawlem (o którym za chwilę) oraz eksploracją, znajdziemy w niej dużo okazji na popisanie się przez grupę talentami społecznymi.

Ważną częścią przygody jest również oczywiście tytułowy grobowiec. To całkiem fajnie przemyślany loch, z ciekawymi pułapkami i zagrożeniami bardzo mocno powiązanymi z fabułą. Co ważne, znajdziemy w nim sporo interesujących gimmicków mechanicznych, powodujących, że sama eksploracja przyniesie naszej grupie wiele frajdy.
Szczególnie podoba mi się scena, w której Hurian-lo Apak próbuje przejąć kontrolę nad jedną z postaci i zmusić ją do wypicia Plugawej Wody. Autorzy rozpisali całą mechanikę walki o panowanie nad ciałem i tego, jak kolejne wypite krople wpływają na postać oraz jak mechaniczne oddać pomoc ze strony kompanów opętanego. Całość wydaje się ciekawą i bardzo drużynową sceną, bo w ostatecznym rozrachunku, mimo że pozornie tylko jedna postać jest zaangażowana, wszyscy muszą działać, by ją ocalić.
To, co mi się natomiast nie podoba w tym scenariuszu to różnego typu mini-wydarzenia, jak spotkanie stada kotka. Dodatkowe spotkania są nijakie i sprawiają wrażenie, że zostały dołożone tylko po to, by coś działo pomiędzy ważnymi punktami na mapie. Gdybym miał prowadzić tę przygodę, to wyciąłbym je wszystkie i całość tylko by na tym zyskała.

Fever of the Hunt

Trzeci ze scenariuszy ze zbioru “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” zabierze nas w głąb Davokaru, do znajdującej się na glinianym wzgórzu osady Nadzieja Salindry, gdzie panuje specyficzna gorączka złota, a grupa przedsiębiorczych poszukiwaczy próbuje odnaleźć ukryte w głębi ziemi skarby.
Co ciekawe, generalnie nie wiadomo jakie to skarby, a każdy z kopaczy wierzy, że trzewia wzgórza kryją coś zupełnie innego. Powoduje to narastające konflikty i ostatecznie (mniej więcej w chwili przybycia drużyny) zaczynają pojawiać się trupy.

Przygoda ta ma konstrukcję Adventure Site, a zamiast konkretnej fabuły znajdziemy w niej rozbudowane Odliczanie, czyli spis kolejno następujących po sobie wydarzeń, które nastąpią, o ile gracze się nie wtrącą. Powoduje to, że całość jest w dużej mierze szkieletem, na którym zbudowana będzie właściwa sesja. Nie ma tu liniowego wątku, za którym podążą gracze, ale – podobnie jak w przypadku “Tomb of Dying Dreams” – jest mnóstwo miejsca na kombinowanie z ichstrony. Do fabuły drużyna może podejść na bardzo wiele sposobów – od rozwiązań czysto siłowych, przez negocjacje z barbarzyńcami, mieszkańcami Nadziei Salindry, a nawet z zaangażowanymi nadnaturalnymi siłami. Pewne jest tylko to, że jeżeli nie zrobią nic, to “ekskrementy mogą uderzyć w wentylator” i sytuacja dość szybko może zrobić się śmiertelnie nieciekawa.

Warto jednak wyraźnie zaznaczyć, że mimo że dostajemy od autorów całe tło, NPCów, statbloki, a nawet zasady pozwalające graczom kopać na własnej działce, to bardzo dużą część tej przygody trzeba dobudować samemu i w zależności od tego, co zrobią gracze dynamicznie zarządzać poszczególnymi wątkami. Jeżeli wolicie bardziej klasycznie DDkowe i mocniej oskryptowane scenariusze, to rozpracowując “Fever of the Hunt” możecie poczuć się zagubieni. Jednak całość, jeżeli oczywiście porządnie się do niej przyłożymy, może zaowocować naprawdę świetną sesją, gdyż oba filary scenariusza: starcie między bóstwami i napędzana magią gorączka złota, dają naprawdę dobry szkielet całości.
Bardzo podobają mi się także pozostali poszukiwacze. Mamy tu prawdziwy wachlarz indywiduów, każde z własnymi, czasem oderwanymi od rzeczywistości przekonaniami co do tego, jakie skarby skrywa wzgórze. Mamy na przykład maga szukającego tajemnic pozostałości po antycznych twórcach artefaktów, byłą łowczynię czarownic, święcie wierzącą, że miejsce to skrywa grobowiec znamienitego templariusza, a nawet byłego łowcę skarbów przekonanego o tym, że we wzgórzu uwięziona jest jego żona. Każdy z nich może stać się zarówno sojusznikiem, jak i wrogiem graczy i być przydatnym elementem do rozwiązania przygody albo przynajmniej pomóc drużynie przeżyć i uciec.

The Bells Tolls for Kastor

Tym razem drużyna, na prośbę dawnej przyjaciółki, kapłanki Priosa o imieniu Darda, wyrusza do miasta Kastor. Na miejscu okazuje się, że ktoś dokonał zamachu na lokalną radę miejską, straż jest zbyt liczna i nad wyraz nieprzyjemna, a w powietrzu wisi coś naprawdę niedobrego.

“The Bells Tolls for Kastor” to kolejny w zbiorze “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” Adventure Site. Otrzymujemy porządny opis miasta (który możemy też wykorzystać w innych przygodach), rozpiskę sytuacji i bohaterów niezależnych o ściśle określonych motywacjach. Podobnie jak w dwóch poprzednich przygodach, mamy tu dużo miejsca na kombinowanie i własną inwencję. Od graczy zależy jak podejdą do problemu – czy spróbują zmontować koalicję, korzystając z potencjalnych sojuszników, czy zajmą się całą sprawą sami. Autorzy dają prowadzącemu naprawdę dużo materiału (w tym rozpiskę potencjalnych wydarzeń i konsekwencji, jakie mogą przynieść działania graczy), który można wykorzystać, by stworzyć z Kastor żyjące miasto. Dodatkowo cała intryga zaplanowana jest tak, by nie narzucać graczom i prowadzącemu konkretnego toku wydarzeń, a sprawnie kombinująca drużyna może doprowadzić ją do końca, nawet nie widząc na oczy uwięzionego żmija.
“The Bells Tolls for Kastor” to jednak, podobnie jak “Fever of the Hunt”, tylko szkielet, który musimy rozbudować i rozwinąć wokół działań graczy. Materiały otrzymane od autorów są w tym bardzo pomocne, ale pewne elementy i tak będziemy musieli przepracować sami.
Warto też wspomnieć o tle przygody – jest ono miejscami zbyt rozbudowane i choć daje naprawdę wiele pola do popisu, to niektóre elementy nie są w nim do końca potrzebne, by scenariusz odpowiednio wybrzmiał. Po prostu za dużo jest grzybów w tym barszczu i na przykład wątek wybitego przez Świt Terato kultu czarnoksiężników można by swobodnie wyciąć. Z drugiej jednak strony materiały te można wykorzystać, by rozbudować wątki poboczne przygody albo uczynić z nich punkt wyjścia dla kolejnych scenariuszy.

Howling of the Damned Gods

Drużyna wyrusza na południową granicę Ambrii, by w miejscu zwanym Przesmykiem Priosa spotkać się z dawno niewidzianym krewnym, którego jakaś tajemnica skłoniła do ostatecznego opuszczenia Alberetoru i podróży na północ. Nim jednak dochodzi do spotkania, krewniak ginie w trakcie ataku abominacji. Wszystko wskazuje na to, że potwory zaatakowały obóz alberetorskich uchodźców nieprzypadkowo, a cała sprawa związana jest z tajemniczą heretyczką o imieniu Nocna Dama.

“Howling of the Damned Gods” to przygoda śledcza, która mniej więcej w połowie staje się eksploracyjną. Sama historia stworzona jest bardzo sprawnie. Jednak pomimo dość liniowego wątku głównego, jej przebieg bardzo mocno opiera się o decyzję drużyny dotyczą tego, z którą z frakcji ostatecznie się zwiążą.
Cała przygoda kręci się wokół ambryjskiej religii i pojawiają się w niej mroczniejsze strony kościoła Priosa i kleru związanego z Młodymi Bogami. Jedna i druga strona ma swoje za uszami i obie religie nie mają problemów, by sięgać ku rzeczom dość uniwersalnie złym (na przykład podstępnie wypaczać ludzi tak, by stali się abominacjami) tylko po to, by osiągnąć swoje cele. Wydarzenia z “Howling of the Damned Gods” to świetna okazja, by przedstawić graczom różne odcienie szarości związane z religiami świata “Ruins of Symbaroum” i zachwiać przekonaniami bardziej praworządnych postaci. Szkoda tylko, że w scenariuszu nie obrywa się w żaden sposób Reformistom, bo świetnie dopełniłoby to paskudnego obrazu religii, jaki maluje “Howling of the Damned Gods”.
Głównym mankamentem przygody jest wprowadzenie i podstawowy sposób zaangażowania w nią graczy. Niemożliwa do powstrzymania śmierć powiązanego z graczami NPCa w pierwszym akcie, która przy okazji jest zupełnie niezwiązana z samą fabułą scenariusza, może być dla sporej części graczy bardzo frustrująca (ja bym się na przykład wkurzył). Gdybym miałbym prowadzić “Howling of the Damned Gods” – tę część zaplanowałbym zupełnie inaczej.

W przygodzie znajdziemy również opis Przesmyku Priosa. Osada nie jest centrum przygody (tak naprawdę drużyna jest tam tylko przez chwilę), ale za to jest bardzo przydatną lokacją dla naszych własnych kampanii. Miejsce to jest bramą Ambrii. To tutaj przybywają uchodźcy z Alberetoru i to właśnie w Przesmyku Priosa urzędnicy królowej decydują, czy można ich wpuścić do Ambrii. Właśnie dlatego miasteczko jest idealnym tłem dla naprawdę szerokiego wachlarza scenariuszy związanych z przemytem ludzi i artefaktów z południa. Łatwo też może stać się szańcem, którego gracze będą musieli bronić przed jakąś niezapowiedzianą wizytą z dawnej ojczyzny.

What’s Bred in the Bone

Ostatnia przygoda w zbiorze “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” zabierze naszych bohaterów do Ravenii, gdzie zostaną wplątani na całego w konflikt między fanatycznymi wyznawcami Priosa Prawodawcy i Reformistami. Grupa trafia do miasta z różnych powodów i zostaje uwikłana w śledztwo związane z dziwnymi zabójstwami poważanego kapłana i młodego wiedźmiarza. Szybko okazuje się również, że cała sprawa łączy się z nieco starszym morderstwem, którego ofiarą padła lokalna najwyższa kapłanka.

Ostatnia przygoda ze zbioru “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” to scenariusz w dużej mierze śledczy. Przygoda ta jest liniowa i choć nigdy nie popada w railroad, to czasem niebezpiecznie się do niego zbliża. Sama historia oparta jest na świetnym pomyśle, ale miejscami uszyto ją zbyt grubymi nićmi. Wydarzenia mają sens i są ładnie zakorzenione w psychologii bohaterów niezależnych, ale podczas czytania miałem wrażenie naciągania motywacji postaci i fabuły prawie do granic nielogiczności. Sporo wydarzeń, nawet na późniejszych etapach przygody, może rozegrać się niezależnie od działań graczy, a jeżeli drużyna okaże się ponadprzeciętnie kompetentna, to przygodę tę trzeba będzie w biegu łatać.

Razem z przygodą otrzymujemy również całkiem rozbudowany opis Ravenii. Stolica Nowego Beretoru to jedno z największych miast Ambrii, które rozrosło się w dużej mierze dzięki sojuszowi pomiędzy rządzącym nim diukiem Ynedarem (bratankiem królowej) a barbarzyńcami z klanu Vojvodów. Ravenia powszechnie znana jest ze swojej wolności religijnej i przyjaznego podejścia do Ludzi Lasu. Powoduje to, że jej dynamiczny rozwój i bogactwo często staje ością w gardle bardziej konserwatywnym ambryjskim arystokratom, a dla nowoprzybyłych z południa uchodźców jest jawną zdradą narodowych interesów.

Kilka słów o scenariuszach

Siedem scenariuszy, które zaprezentowano nam w zbiorze “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” powstało na różnych etapach rozwoju pierwotnej edycji gry, co czasem niestety szybko daje się zauważyć. Szczególnie widać to w scenariuszu “The Promised Land”, który, mam wrażenie, był pisany w momencie, w którym setting jeszcze nie był do końca przemyślany. Kolejne scenariusze dzieją się także w różnych momentach linii czasowej gry i pojawiają się w nich grupy (na przykład Rycerze Martwego Priosa czy Reformiści), które powstają w efekcie wydarzeń z “Throne of Thorns”. Oznacza to, że póki co nie znajdziemy ich opisu w żadnym podręczniku do “Ruins of Symbaroum”. Czy te dwa elementy bardzo utrudniają ich prowadzenie? I tak i nie. Jeżeli jako mistrzowie gry lubimy mieć solidnie zbudowane zależności przyczynowo-skutkowe na poziomie konstrukcji całego settingu i stawiamy na pełną logikę świata jako całości, to te elementy mogą nas irytować. Jeżeli jednak potraktujemy te scenariusze jako jednostrzały, a “niedookreślone” grupy jako generyczne frakcje (lub sięgniemy po “Throne of Thorns” do klasycznej Symby, by doczytać ich pełną specyfikę), to nie odczujemy tych niedociągnięć wcale.
Warto też zauważyć, że część scenariuszy w zbiorze ma charakterystyczną dla gier od Free League Publishing konstrukcję Adventure Site – czyli zamiast liniowego opisu kolejnych wydarzeń otrzymujemy opis miejsca, bohaterów oraz zarys wątku głównego i pobocznych zdarzeń. Dzięki takiemu zapisowi jest nam łatwiej dopasować przygodę do działań graczy, jednak jeżeli nigdy wcześniej nie prowadziliśmy tak rozpisanego scenariusza, to może trochę potrwać, nim się do niego przyzwyczaimy.
Z całego zbioru “Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” najbardziej podoba mi przygoda “The Bells Tolls for Kastor”. To fantastyczny Adventure Site ze świetnym tłem i olbrzymią ilością materiałów, na których można dalej pracować. W mieście dzieje się trochę za dużo, ale można to przy odrobinie pracy przekuć w zaletę. “Dzwonom bijącym dla Kastor” na pięty następują “The Mark of the Beast” oraz “Howling of the Damned Gods”, obie bardzo dobrze osadzone w lore uniwersum i warte pokazania graczom. Pierwsza to świetne (choć bardzo prościutkie) śledztwo, druga – ma duży potencjał do wywrócenia graczom świata do góry nogami, a przy okazji, mimo liniowej konstrukcji, jej finał bardzo zależy od tego, jakie decyzje podejmą postacie. Najsłabiej wypada “The Promised Land”. Bardzo naciągany wstęp i dość średnie wpasowanie w setting sprawiają, że mocno ustępuje miejsca pozostałym scenariuszom w zbiorze.

Podsumowanie

“Ruins of Symbaroum – Adventure Compendium” to dość chaotyczny zbiór naprawdę niezłych przygód. Znajdą w nim coś dla siebie zarówno grupy początkujące, jak i te bardziej zaawansowane. Pierwsze trzy scenariusze składające się w minikampanię “The Chronicle of the the Copper Crown” to bardzo przyjemne wprowadzenie w setting i nawet mocno uproszczony scenariusz szkoleniowy “The Promised Land” ma swój urok. Pozostałe przygody, a zwłaszcza “The Bells Tolls for Kastor” to naprawdę solidne jednostrzały, które można bez większego trudu wpasować w każdą kampanię. Jeżeli zamierzacie na dłużej zagłębić się w “Ruins of Symbaroum”, to zdecydowanie powinniście rozważyć kupno opisywanego dziś dodatku. To bardzo przyjemna przystawka przed nadchodzącym (mam nadzieję) “Throne of Thorns”.

Bardzo dziękuje wydawnictwu Free League Publishing za udostępnienie PDFa do recenzji

Warto przeczytać